Mijn depressie die nog steeds mijn leven beheerst

Het was 9 Januari. Het ging weer helemaal mis. Ik denk niet vaak aan de dood maar ik was er nu zo intens mee bezig dat ik bezig was met het plannen en regelen van mijn eigen begrafenis. Dit kon niet meer zo verder...

13 Januari 2016. Ik zit midden in de bloei van mijn leven, maar ben plots zo uit de maatschappij gesleurd. 13 Januari, 17 jaar oud. Ik zit nu voor 5 weken in een kliniek, 5 dagen per week 24 uur per dag. Geen telefoons, geen laptops, geen internet.. Geen contact met de buiten wereld maar het meest belangrijkste: NIEMAND uit mijn omgeving mag ooit weten dat ik hier zit of de reden waarom ik hier zit behalve de mensen die het echt moeten weten. Ik werd opgenomen omdat het thuis niet meer veilig was, en de rust goed voor je is om even flink over jezelf na te denken.  Moeten stoppen met de opleiding die ik deed, vrienden verliezen die eigenlijk toch niet echt vrienden waren, niet meer dagelijks naar Izzy mijn paard kunnen.. Zoveel rust kreeg ik totaal niet toen ik er zat. Ik ging door een persoonlijke hel, en het was erger dan dat. Opgesloten weg van familie en alles wat ik lief had.

13 Februari toen ik mijn ontslag kreeg in de kliniek en toen ik de diagnose " Depressieve stoornis" aan mijn broek had hangen. Een diagnose wat onder jongeren zo ontzettend vaak word gesteld deze dagen, maar er nog nooit een woord over word gesproken. En het woord zelfmoord of zelfdoding is helemaal verboden. In deze tijd rond kerst gebeurt het toch. Lees voor de grap eens de twitter pagina van de NS. De berichten van aanrijding met persoon komen wel 12 keer voorbij in 2 weken. 2 weken, en er word nog steeds nooit een woord over geschraapt. Maar waarom is dit zo'n groot taboe? Terwijl al deze mensen niets liever wilden dan hulp, geliefd worden en mensen die er voor ze zijn tijdens deze zware strijd. Daarom post ik vandaag sinds een hele lange tijd deze blog.

26 December 2018, 2 jaar later dan mijn diagnose worstel ik nog dagelijks met mijn depressie. Nog altijd spreek ik er geen woord over, met niemand niet. Waarom? de angst voor schaamte, onbegrip, mensen die denken dat ik dit voor aandacht doe. Dat is het niet. Een depressie hebben is als een blok kettingen aan je been. Het is niet zomaar "nergens zin in hebben" .  Het is een serieuze mentale ziekte waar naar mijn mening zoveel meer aandacht aan besteed moet worden, en dat is de reden waarom ik vandaag open ben over mijn mentale ziekte.

Wat houd mijn depressie in? Het grootste en zwaarste deel heb ik niet meer, in de tijd dat ik opgenomen ben en de hulp er na heb ik zoveel geleerd en zoveel geleerd om te communiceren met de mensen die je liefhebt. Maar communiceren over mijn depressie blijft een lastig ding. Dagelijks moeite hebben om uit bed te komen, naar school te gaan, je zelf te verzorgen. al deze simpele gewone dingen zijn voor mij soms een hele strijd. Vooral de laatste tijd daalt dit erger en erger. De absentie op school wordt minder, en daarbij heb ik na een ongeluk gezien te hebben de diagnose PTSS aan mijn broek erbij gekregen. Depressie hebben voelt als een enorme zwarte schaduw hebben die keihard op je leunt. Een rugtas vol zware stenen waarmee je naar bed gaat, maar ook weer mee op staat. Emoties die je niet kunt beheersen. Niet meer socialiseren, je relatie verwaarlozen, geen vriendschap of liefde kunnen geven. Je kunt zeggen dat een depressie een vastgeketende ketting is die steeds langer worden na mate je meer negatieve dingen meemaakt. En probeer je dan maar eens te bevrijden.. Ik zit inmiddels weer in de beginfase van therapie. De bedoeling is om EMDR te doen voor mijn PTSS maar doordat ik een depressie heb is deze situatie onzeker, en kan ik verder niets doen dan afwachten en nog meer afwachten. Je kan wel merken dat mijn depressie mij beperkt bij alles wat ik wil en wil bereiken in mijn leven. Want geloof mij, ik wil niets anders dan het taboe doorbreken maar boven al niets anders dan mezelf weer de oude voelen en ontdekken wie ik nu ben en kan zijn, en hoe spontaan ik eigenlijk wel niet ben! Meer sociale contacten opbouwen en mensen liefhebben. Alhoewel mijn mentale ziekte mij hierin vaak tegenhoud. Paardrijden is altijd een hobby geweest, maar ook ik heb steeds vaker zin om te gaan.

En ja tourlijk kan ik nog lachen, momenten me ontzettend goed voelen, maar diep van binnen zal het er altijd zijn. Een depressie zal nooit uit je hoofd gaan, ik zal altijd gevoelig er voor zijn en een zwakte hebben maar ik ben zo ontzettend goed op weg om er mee te leren dealen. Te dealen het te onderdrukken en te leren genieten van de kleine dingetjes in het leven die mij zo intens gelukkig maken. Make up opdoen zonder dat anderen hier iets van mogen zeggen en te doen wat ik zelf graag wil. Het belangrijkste is om een depressie niet de overhand op je leven te laten krijgen. Spreek met nieuwe mensen af, bouw contacten op, doe dingen die je leuk vind , ga sporten , fietsen , rennen. Ondanks dat ik een depressie heb heb ik geleerd met deze dingen bezig te zijn. Hoe positiever je bent, hoe vrolijker je in het leven staat. Natuurlijk is het voor mij nog dagelijks een strijd om op te staan en klaar te zijn voor de dag. Ik ben nog lang niet op het einde, ik ben nog totaal niet de persoon die ik zou willen zijn. Ik ken mezelf niet eens laat staan dat anderen mij kennen.

De reden dat ik deze blog geschreven heb, is door mijn verhaal te delen, een depressie of zelfmoord gedachten bespreekbaar te maken. Je hoeft je niet te schamen, je hoeft het niet te verbergen. Wat ik je wel zal meegeven is dat het maar een mentale ziekte is , je bent jezelf niet maar je kunt er zo goed mee omgaan. Leef met de dag, geniet van de kleine simpele dingen. Doe eens lekker gek. Maar bovenal, zoek hulp. Er zijn zoveel professionele mensen die jouw graag met open armen helpen. Zoek de geschikte hulp en zorg dat je gelukkig word.

bespreek depressies en doorbreek het taboe! 

(geschreven in 2018! lees het gevolg in 2020 https://thisisamber.webnode.nl/l/hoe-mijn-depressie-niet-meer-mijn-leven-beheerst/)   

Liefs Amber <3