Help? Ik kan niet loslaten! (kijkje in mijn hoofd)

Loslaten.. al sinds ik mij kan herinneren is dit altijd al een probleem geweest.
Hangend aan het been van mijn moeder, ik was bang dat ze me voor goed verliet.

Mijn loslaatangst, of ook wel verlatingsangst genoemd, is er al zolang ik mij kan herinneren..

Ik heb veel gestruggled met hoe ik in elkaar zat, mijn ware ik. Tot mijn 17e was ik puut bezig met mijn paarden. Door mijn depressie, en dat ik toch veel gepest ben heb ik nooit echt geleerd wat relaties of vriendschappen betekenen. Langzaam werd mijn verlatingsangst ook een van de redenen van mijn grote verdriet. Ik wilde zó graag iemand in mijn leven hebben, dat ik het verschil tussen liefde en vriendschap maar slecht kon onderscheiden.

Iemand die mijn leegte op vulde, mij gelukkig maakte zodat ik de leegte niet meer voelde, dan voelde alles compleet..

 Het begon mij bewust te worden nadat ik iemand verloor die echt voelde als mijn hele wereld. Ik was 16 jaar, en zij woonde ver weg. Ze was de enige die ik had. We belden, appten maar ook skypten elke dag. We deelden onze gedachten, problemen en blijheden. Ook zij was suicidaal. Ze voelde als mijn soulmate. Vele keren helemaal afgereist met een 3 uur lange treinreis. Door meerdere gebeurtenissen, maar ook ikzelf denk dat zij mijn claimerige gedrag irritant begon te vinden, zijn we uit elkaar gegroeid. Het was op een wrede manier. Ik ben nooit geblokt, ik heb gewoon nooit antwoord gekregen op mijn laatste appje, nooit gehoor gehad op mijn oproepen, nooit antwoord gehad voor een nieuwe dag om elkaar te zien. Uit het niets verdween het, ik moest loslaten. Wat voelde als mijn beste vriendin, en ik ook nog eens verliefd op haar was. Het was weg, boem. In een klap stond ik weer alleen ervoor. De jaren erna zijn te lezen in mijn andere blogs. Van de ene hulp naar de andere, de ene zelfmoordpoging na de andere. 

Mijn eerste relatie. Ik voelde me oke! Ik wist van binnen dat ik nog steeds depressief was, maar iemand vulde mijn leegte op. Iemand wilde mij zien, appen, bellen, afspreken. Elkaar elk weekend zien. Elke dag appen. Elke dag bellen. Zeggen hoeveel ze van mij hield. Zij was de enige. Vrienden had ik niet echt, de mensen die ik wel had zag ik niet. Ik stopte mijn hele ziel in die relatie, het was alles wat ik nodig had. Ze sleepte mij overal heen. Ik werd toen nooit geconfronteerd, terwijl ik wist dat mijn depressie er nog was, wachtende tot hij weer kon toeslaan. Na 2 jaar gebeurde dit ook. Ik wilde haar niet meer zien, had geen zin in haar aandacht. Had geen zin om tijd vrij te maken. Ik wilde in bed blijven liggen. Ze deed haar uiterste best, maar niets kon het beter maken. Langzaam groeiden we uit elkaar. Ik moest loslaten. Ze had het uit gemaakt. Ik stond er weer alleen voor.. Mijn leegte in mijn lichaam kwam terug. De gedachten namen weer toe en mijn depressie was er weer. Een nieuwe zelfmoordpoging. Ik had niemand meer. Iedereen was weg. Of toch niet?

Dingen verstoppen. Daar was ik soms zo goed in dat ik mijzelf voor de gek wist te houden. Ik had een maatje op mijn werk, waar ik best goed bevriend mee raakte. Uiteindelijk was het meer dan "zomaar vrienden." Mijn gevoel heeft nooit kunnen zeggen wat het precies was en hoe het precies voelde. We zagen elkaar meerdere keren per week op het werk en spraken best wat af in de 1,5 jaar tijd. Ik voelde liefde, was verliefd. Ik kreeg aandacht, appjes. Iemand die mij toch best wilde. De leegte was weer opgevuld. Ik voelde me weer gelukkig. We deelden echt best veel, en begrepen elkaar veel. Tot het punt dat we elkaar niet meer begrepen, en er veel gedoe ontstond. Weer begonnen met claimen. Mij alles toe eigenen en overal mee bemoeien. Afblijven is wat ik zei. Veel gedoe, dit kon niet meer. Ik wilde zo graag loslaten, maar ik bond mezelf aan de persoon vast als een touw om zijn benen. Niet nog een keer loslaten, doorbijten, vasthouden. Als ik maar lang genoeg vasthoud aan hem, dan komt het goed. Als ik maar verander en alles doe wat hij zegt. Ja hij doet mij pijn, maar deze pijn is niet erg. Ik wil niet loslaten. Ik moet vasthouden... Hij was er klaar mee. Ik ga je blokken, ik ga je loslaten. Boem.
Alles kwijt. Ik was verplicht om los te laten. Ik had geen keuze meer. Nu moest ik loslaten.  

Loslaten. Help? Wat als iemand anders dan al die plekken inneemt? Ik nieuwe beste vrienden krijg, nog meer relaties die ik misschien moet loslaten. Ik en vrienden uit elkaar groeien. Ik een nieuwe baan krijg en collega's moest loslaten?

Ik heb hulp nodig. Het is geen loslaten meer. Het is een probleem. Een anxiety. Een extreme angst, en ik moet eraf.

Loslaten bij mij gaat zeker. Maar dit is nooit makkelijk geweest. Het duurt 3 jaar. Soms langer. Ik geef mijn hele ziel aan vrienden, relaties of personen waar ik veel om geef in mij dagelijks leven.  Mijzelf altijd verliezen in het proces anderen gelukkig te maken. De leegte ontstond niet omdat ik niemand had. Het ontstond dat ik iemand anders hielp naar de top te klimmen, die dan een stukje van me meenam, en mij bij de afgrond achter liet. BEDANKT AMBER riepen ze dan als ze de afgrond inkeken. Niet wetenden dat er tranen over mijn wangen rollen, maar ze alleen die vriendelijke glimlach zagen.

 Niet gewild voelen. Los moeten laten. Negatief denken dat iemand niet met je wilt spreken. Het zijn allemaal delen van een geheel; verlatingsangst.

Loslaten gaat steeds beter. Maar ik weet dat het nog steeds een probleem is. Herinneringen die je met mensen hebt, nog geen plekje kunnen geven. Ze vliegen door mijn hoofd. Sommige maken mij boos, sommige mij depressief. Anderen maken me juist gelukkig, of geven mij een lach. Het is vermoeiend, herinneringen niet kunnen loslaten.

Ik ben gegroeid. Ik huil niet meer om loslaten. Tot nu toe.. De leegte die ik tot een jaar geleden nog had. Waar ik maanden, of misschien wel een jaar om gehuild hebt. Kom terug, je moet mijn leegte opvullen. Hoe kan ik loslaten als jij alles opvulde wie ik was?? Het ging niet eens meer om de liefde, om de vriendschap, of om het missen van personen. De leegte die mij de afgrond insleurde, dat enorme gat in trok.

 Ik ben nu zeker uit het gat geklommen. Ik hang aan het randje. Wachtende tot iemand een hand uitreikt die weer mijn leegte opvult, maar dat is niet hoe het werkt.. Ik ga nu opzoek naar iemand die mij een scherpe stok geeft. Om mijzelf vast te grijpen, mijzelf over de rand te trekken. Ik heb al geleerd hoe je de leegte met zelfliefde, goede vrienden en familie kunt opvullen. Ik weet dat die scherpe stok mij over de rand krijgt.
Herinneringen gaan niet meer vliegen. Ik zal ze sorteren in mijn hoofd, en elke herinnering die ik met iedereen gehad heb in een la stoppen. Om ze alleen open te maken wanneer ik er aan wil denken, zonder dat ze mij continu bezig houden.
Loslaten. Ik denk dat het het moeilijkste is wat er bestaat.

 Herken je mijn verhaal? Heb je moeite met loslaten, of verlatingsangst? Het is niet erg hier hulp voor te zoeken. Laat niemand je elke keer zeggen "get over it." Niemand begrijpt wat je denkt, hoe vermoeiend het is. Hoe lastig het is! Ik heb wel tips om er beter mee om te gaan, van wat ik nu weet!
- Zoek toch afleiding. Dit voelt als bullshit. Maar vul de leegte. In mijn geval nam ik extra paarden, zorgde ik dat ik weinig tijd had om te piekeren overdag.
- Werk aan jezelf, leer je zelf te accepteren en ken je eigen handleiding uit je hoofd, en vooral hoe je het beste kunt dealen met jezelf. Hoe je je zelf leert kennen. Dit is enorm belangrijk. Alles begint met zelfliefde. Loslaten is een angst dat niemand je leuk vind. Maar als je van jezelf houd, je met jezelf plezier kan hebben en jezelf waardig vind. Dan straal je het uit, dat is alles wat je vaak nodig hebt, de rest volgt!
- Schrijf een dagboek. Schrijf over de herinneringen, schrijf over de persoon of personen. Schrijf alles wat je denkt, wat je voelt. Dat lucht echt op!
- Maak nieuwe herinneringen. Ruim je oude op om nieuwe toe te voegen
- Sluit jezelf niet op.
- Bovenal, Zoek hulp! Het is okay om niet okay hiermee te zijn! Zoek iemand die ook jou de stok kan uitreiken om jezelf over de rand heen te trekken. Je kan dit <3

Ik dank jullie voor het lezen. Ik hoop dat jullie respectvol omgaan met mijn hoofdgedachten. Dit is mijn emotie, mijn diepste gevoel. Wees lief :)

Lees ook mijn andere blogs! Er volgen er meer :D Mocht je willen praten, je kunt mij emailen, instagrammen of een berichtje sturen op Twitter.

Heel veel liefs,
Amber-Eliza <3